Jako że mam duże poczucie humoru i sporo dystansu do siebie, a dziś są walentynki, to spróbuję przybliżyć Wam nieco świat biegaczek i odpowiedzieć na pytanie, czy kobieta-biegaczka to dobry materiał na dziewczynę? No kto Wam powie prawdę jak nie ja? 😎
Jeśli tak, to jestem królową obciachu! Lubię chodzić do kina sama i nie stanowi to dla mnie żadnego problemu. Okazuje się, że jednak nie jest to dla wszystkich takie proste i oczywiste. Bardzo często spotykam się z opinią, że do kina chodzi się z kimś, bo w przeciwnym razie będziesz czuć się „głupio i dziwnie’’.
„Maraton Bostoński: Zamach na mecie” to dokument, który opowiada o zamachu podczas bostońskiego maratonu w 2013 roku. Do wybuchu dwóch bomb doszło przy Boylston Street, niedaleko Copley Square. Zginęły 3 osoby, a 264 zostały ranne.
Film gorąco komentowany przez widzów, którzy zarzucają reżyserce pogardliwy i zaściankowy stosunek do portretowania polskiej wsi. „Twarz” została nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie, a od 6 kwietnia możemy zobaczyć go w kinach. Polskie kino czuje i oddycha, a co najważniejsze – stymuluje społeczeństwo do rozmowy. Dlatego zawsze z dużą dozą ciekawości idę na kolejny film Szumowskiej, bo wiem, że wywoła dyskusję, która będzie trwać dłużej […]
Za nami czwarta edycja Scope100 – przedsięwzięcia zainicjowanego w 2014 roku. Dzięki widzom poprzednich edycji na polskie ekrany trafiły filmy takie jak: „Magical Girl”, „Party Girl”, „Blokada” oraz „Czerwony żółw”.
Odnoszę wrażenie, że era kolejnych Pitbulli nie będzie mieć końca. Producenci nadal będą mieli ochotę odcinać kupony, co jest zrozumiałe, ale nie tłumaczące ewentualnie niskiego poziomu produkcji. Tym razem żegnamy się z Patrykiem Vegą i witamy reżysera, który ma odpowiedni warsztat i potrafi z niego korzystać – Władysław Pasikowski.
Od wczoraj na Netflixie dostępny jest film „Anihilacja’’ reżysera znanej „Ex Machiny’’. Sci-Fi nie jest moim ulubionym gatunkiem, ale w ostatnich latach pojawia się dużo filmów, które rozszerzają ten gatunek i idą w stronę inteligentnego, poetyckiego i pełnego melancholii obrazu.
Jak każdy szanujący się kinoman ekscytuję się na myśl o Oscarach, a w poniedziałek ledwo funkcjonuję. Do werdyktu podchodzę z dystansem, bo Akademia nie ma wyłączności na to, który film był najlepszy w minionym roku. Często mój gust nie pokrywa się z gustem Akademii i rozmijamy się w opinii.
Nieważne czy ten film dostanie Oscara, czy nie. On jest już w moim serduszku i żadne nagrody tego nie zmienią. Oczywiście, że będę się cieszyć i otworzę szampana, jeśli Akademia zdecyduje, ogłosić go Najlepszym Filmem! ❤
Straciłam kilka godzin z życia, ale to wpisane w branżę. Jestem do tego przyzwyczajona, że recenzowanie filmów nie zawsze będzie czystą przyjemnością. Obowiązki wzywały, a nie mogę skreślić filmu po plakacie/zwiastunie. Czy mogło być dobrze?
Pół weekendu przesiedziałam w kinie. Czy warto było? Sprawdźcie, w najnowszej zbiorczej recenzji.
Od dawna lubię Jamesa Franco, bo to wyjątkowo pokręcony egzemplarz w Hollywood. Gra w filmach guilty plesuare, na przemian występując w produkcjach ambitniejszych. Generalnie to jest człowiek orkiestra – aktor, reżyser, scenarzysta, malarz i doktor nauk humanistycznych. W 2017 roku brał udział (od aktora po reżysera) w 17 produkcjach – co za sprinterskie tempo!
Na ekrany wszedł kolejny film nominowany do Oscara Andrieja Zwiagincewa, na który bardzo długo czekałam i na całe szczęście jestem zadowolona z seansu! Trochę mnie przytrzymał przy sobie i pewne kadry (zwłaszcza finałowy) są ciągle w mojej głowie, chociaż nadal „Powrót’’ pozostaje moim ulubionym filmem.
Bałam się, że zrobią z tej historii tani wyciskacz łez. Chłopak, który ma zdeformowaną twarz, idzie do szkoły… i wszyscy się z niego śmieją. Idealnie skrojona historia, która od samego początku ma wymuszać na widzu sięgnięcie po chusteczki. Na szczęście tak się nie stało, a nawet ku zaskoczeniu – sporo w tym filmie zabawnych momentów.
Gorzki film o pierwszej prawdziwej miłości albo być może o jej wyobrażeniu, które nigdy nie zderzyło się z codziennością i z wadami partnerów. O tym, że możemy spotkać osobę, która pozostawi po sobie ogromną niemożliwą do wypełnienia pustkę. Niewykorzystana szansa, która rzutuje na naszą przyszłość i kolejne związki. 45 lat rzuca pytania o zasadność zazdrości o „poprzednie życia’’.
